شوذب بن عبدالله 
او از بزرگان شیعه و از جنگجویان انگشت شمار بود.حافظ و حامل حدیث از على (ع ) بود و مردم شیعه براى اخذ حدیث به وى مى رسیدند.وى همراه مولایش عابس از مکه تا کربلا با سپاه حسین (ع ) بود.از او سئوال کردند که چه خواهى کرد؟ گفت : در کنار پسر دختر رسول خدا مى جنگم تا کشته شوم .وى در روز عاشورا به میدان جنگ رفته و به شهادت رسید.
حنظله بن اسعد 
او از شخصیتهاى شیعه ، شجاع ، فصیح و قارى قرآن بود.حنظله موقع ورود امام حسین (ع ) به کربلا خدمت آن حضرت رسید.به لشکر ابن سعد گفت : اى مردم !... دست به قتل حسین (ع ) نزنید که مستحق عذاب الهى خواهید شد.حنظله روى به حضرت کرد و گفت : درود بر تو اى حسین ...
خداوند شناسایى برقرار کند میان ما و شما در بهشتش . وى در روز عاشورا با شمشیر آخته به دشمن حمله کرد و پس از مبارزه اى شجاعانه به درجه شهادت رسید.
عبدالرحمن الارحبى 
او مردى بزرگوار، شجاع و دلاور بود.وى به همراه قیس ، نامه هاى مردم کوفه را در مکه به خدمت حسین (ع ) رسانید.حسین (ع ) او را با مسلم بن عقیل به سوى کوفه فرستاد، ولى دوباره به خدمت آن حضرت بازگشت و تا کربلا همراه سپاه ایشان بود.
وى در روز عاشورا وقتى وضع را سخت دید اجازه میدان گرفت و جنگید تا به شهادت رسید.
-سیف بن الحارث الهمدانى  
-مالک بن عبدالله الهمدانى  
-شبیب 
سیف و مالک پسر عموى یکدیگر بوده و به همراه غلامشان شبیب به سپاه حسین (ع ) پیوستند.روز عاشورا آن دو در حالى که مى گریستند به خدمت حضرت رسیدند. امام (ع ) فرمود: چرا گریه مى کنید؟ آن دو گفتند: فدایت شویم ، براى خودمان گریه نمى کنیم ولى براى شما گریه مى کنیم که در محاصره دشمن قرار گرفته اید و ما بیش از جانمان چیزى نداریم تا با آن از تو حمایت کنیم . حضرت به آنها فرمود: خداوند از بابت علاقه و همدردیتان با من به شما پاداش دهد.آن دو در حالیکه یکدیگر را حمایت مى کردند به جنگ دشمن رفته و به شهادت رسیدند.
-هانى بن عروه 
او از اصحاب رسول خدا (ص ) و رئیس قبیله مذحج بود.وى و پدرش از خواص یاران على (ع ) بشمار مى رفتند و در جنگ جمل ، صفین و نهروان ملازم رکاب آن حضرت بودند. منزل هانى در کوفه مخفى گاه مسلم بن عقیل گشته بود.ماموران دستگیرش کردند و به دارالاماره بردند. ابن زیاد با عصایى که داشت چنان به صورت هانى زد که بینى او شکسته و خون از محاسنش فرو ریخت و لباسهایش خون آلود گشت .به دستور عبیدالله او را به بازار برده و در مقابل چشم مردم گردن زدند.وى از شهداى نهضت حسینى در کوفه است .
سن او بیش از 80 سال بود.
-جناده بن الحارث المذحجى  
- واضح 
جناده از بزرگان مشهور شیعه و از یاران على (ع ) بود.او با مسلم بن عقیل در شهر کوفه بیعت کرد، ولى چون عهد شکنى مردم را دید، همراه با غلام پدرش واضح ترکى و جماعتى دیگر به سوى حسین (ع ) حرکت کردند.در روز عاشورا جناده و همراهانش به محاصره دشمن در آمدند، گرچه حضرت عباس آنها را نجات داد ولى حاضر نشدند که سالم برگردند، لذا جنگیدند و یکجا به شهادت رسیدند.هنگامى که واضح هنگام جنگ با دشمن به زمین افتاد، حسین (ع ) بسوى او شتافت و صورت به صورت او گذاشت . واضح در حالى که به این رفتار امام مباهات مى کرد به شهادت رسید.
- مجمع بن عبدالله 
- عائذ بن مجمع 
پدر مجمع از اصحاب رسول خدا (ص ) بوده و خودش از یاران على (ع ) است .
مجمع و پسرش عائذ همراه با تعدادى از کوفه خارج و به امام حسین (ع ) پیوستند.
امام حسین (ع ) از آنها درباره مردم کوفه پرسید: آنها گفتند: بزرگان کوفه رشوه هاى کلانى گرفته و دوستدار حکومت شده اند، اما بقیه مردم دلهایشان به شما گرایش دارد، ولى فردا شمشیرهایشان بر علیه شما خواهد بود.این پدر و پسر در روز عاشورا با هم به شهادت رسیدند.
-نافع بن هلال 
او مردى بزرگوار و شجاع و قارى قرآن و نویسنده حدیث بود.وى از یاران على (ع ) بوده و در جنگهاى جمل ، صفین و نهروان حضور داشت .نافع در خطاب به حسین (ع ) گفت : ... به خدا سوگند از حکم خدا باکى ندارم و ملاقات با خدا براى ما ناپسند نیست ، زیرا ما با نیت و بصیرت خودمان دوستدار تو را دوست ، و دشمنت را دشمن مى داریم . او در روز عاشورا نامش را بر روى تیرهاى مسمومش نوشته و به سوى دشمن پرتاب نمود. وقتى تیرهایش تمام شد، با شمشیر به دشمن حمله کرد.دشمن اطراف نافع را گرفته با پرتاب سنگ بازوان او را شکسته و اسیرش کردند و به نزد ابن سعد آوردند، سپس شمر با ضربتى او را به شهادت رساند.
-الحجاج بن مسروق 
او از یاران على (ع ) و از شیعیان کوفه است .وى از کوفه خود را به امام حسین (ع ) در مکه رساند و همراه امام به کربلا آمد. موذن سیدالشهدا بود و در پنج وقت ، اذان مى گفت .
در روز عاشورا به میدان رفت و در حالى که غرقه در خون بود، برگشت . حضرت فرمود: من هم پشت سر تو به ملاقات جد و پدرم نایل خواهم شد.سپس حجاج دوباره به میدان رفت و جنگید تا به شهادت رسید

- یزید بن ثبیط 
- عبدالله بن یزید 
- عبیدالله بن یزید 
یزید از شیعیان بصره و در میان قومش شریف و بزرگوار بود.او با دو تن از فرزندانش عبدالله و عبیدالله و عده اى دیگر از بصره بیرون آمده و در محلى به نام (ابطح ) در نزدیکى مکه به امام حسین (ع ) پیوستند. یزید روز عاشورا در جنگ تن به تن به شهادت رسید ولى دو فرزندش در حمله اول که دسته جمعى بود به شهادت رسیدند.
- عامر بن مسلم العبدى  

- یزید بن ثبیط 
- عبدالله بن یزید 
- عبیدالله بن یزید 
یزید از شیعیان بصره و در میان قومش شریف و بزرگوار بود.او با دو تن از فرزندانش عبدالله و عبیدالله و عده اى دیگر از بصره بیرون آمده و در محلى به نام (ابطح ) در نزدیکى مکه به امام حسین (ع ) پیوستند. یزید روز عاشورا در جنگ تن به تن به شهادت رسید ولى دو فرزندش در حمله اول که دسته جمعى بود به شهادت رسیدند.
- عامر بن مسلم العبدى  

- زاهر بن عمرو 
- الحارث بن امر القیس 
آن دو از قبیله بنى کند هستند.زاهر که در شجاعت و محبت اهل بیت (ع ) مشهور بود، در سال 60 هجرى به حج رفت و سپس به سپاه امام حسین (ع ) پیوست .
حارث که با سپاه عمر بن سعد از کوفه خارج شده بود، در فرصت مناصب به یاران حضرت ملحق گردید.هر دو در روز عاشورا در حمله اول به شهادت رسیدند.
- عمر بن ضبیعه 
- بکر بن حى 
آن دو از قبیله بنى تیم هستند.عمر بن ضبیعه مردى شجاع بود. او افتخار درک رسول خدا (ص را داشته است .آنها به همراه سپاه عمر بن سعد از کوفه خارج شدند و در موقعیت مناسب به یاران حسین)ع ) پیوستند.عمرو و بکر در روز عاشورا در حمله اول به شهادت رسیدند.
- عبد الا على بن یزید الکلبى  
- عماره بن صلخب الازدى  
آن دو از جنگجویان دلیر و از شیعیان کوفه هستند.آنها با مسلم بن عقیل بیعت کردند و پس از شهادت مسلم و هانى در کوفه دستگیر شدند.ابن زیاد دستور داد عبد الا على و عماره را به میان قبیله شان برده و گردن بزنند.آن دو از شهداى نهضت حسینى در کوفه هستند.
- زهیر بن سلیم 
- قاسم بن حبیب 
آن دو از قبیله بنى ازد و از شیعیان کوفه بودند.زهیر و قاسم با سپاه عمر بن سعد از کوفه بیرون آمده و در موقعیت مناسب به یاران حسین (ع ) پیوستند.آن دو در حمله اول روز عاشورا به شهادت رسیدند.
- ضرغامه بن مالک 
- کنانه بن عتیق 
آن دو از قبیله بنى تغلب و از شیعیان کوفه بودند.ضرغامه با مسلم بن عقیل بیعت کرد. او پس از شهادت مسلم ، با سپاه عمر بن سعد از شهر خارج شده و در فرصت مناسب خود را به یاران حسین (ع ) رسانید. وى پس از نماز ظهر روز عاشورا در جنگ تن به تن به شهادت رسید.کنانه از اصحاب رسول خدا (ص ) و از زاهدان و قاریان قرآن بود.
او در روز عاشورا در حمله اول به شهادت رسید.
- سیف بن مالک 
- ادهم بن امیه 
آن دو از قبیله بنى عبد قیس و از شیعیان بصره بودند.سیف و ادهم همراه با عده اى دیگر از بصره خارج شده و در محلى به نام ابطح در نزدیکى مکه به امام حسین (ع ) پیوستند.
ادهم در حمله اول روز عاشورا و سیف بعد از نماز ظهر در جنگ تن به تن به شهادت رسیدند.
- جو ین بن مالک التیمى  
او شیعه علوى بود.چون به قبیله بنى تیم وارد شده بود لذا همراه آنها به سوى امام حسین (ع ) رفت تا با او بجنگد.وقتى پیشنهادات حسین (ع ) از جانب عمر بن سعد در شد، جوین به همراه عده اى شبانه به یاران حضرت پیوستند.او در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید.
- زیاد ابو عمره 
- حبشى بن قیس 
آن دو از قبیله بنى همدان هستند.زیاد محضر پیامبر (ص ) را درک کرده است . او مردى شب زنده دار و پرهیز کار بود.سلمه جد حبشى از اصحاب رسول خدا بوده است

به ابی انت وامی که تویی مظهر عشق             اثر مظهر عشق از  شرف   اکبر  توست

طفل شش ماه به هنگام شهادت خندید               آنکه بر مرگ زندخنده علی اصغر  توست

قصه عاشورا
هست پر غوغا
راهی ست بدون خود خواهی
جان ها را میکند وصل به لایتناهی
این روایت که تو میخوانی
با تو دارد سر نهانی
حسین (ع)
جریان رودست در میان سنگها
پیوند دیروز و امروزست با فردا
در امواج خون اش عشق میشود هویدا
در صحرای محشر گل های شقایق میشه شکوفا
راز نهان میشه پیش تو پیدا
دل عاشق دیر زمانیست که میداند
حسین را باید جور دیگر شناخت
تا به حقیقت زندگی دست یافت
من نمی دانم با کدام کلام و سخن
با تو بگویم چنان
که حسین مرد خون - دود - اهن نبود
ان که روا میدارد
بر دهان تشنه
ببندد اب
دل سنگش نمیشه با گفتگو کباب
زبان شمشیر باید بیدارش کند از خواب
دست دوستی نمی اید بدست
از روبهان حیله گر پست
که جام دلهایشان
مالامال
از خود پرستیست
حسین (ع)کیست؟
او که عمل کرد
پیراهن شهادت را به تن کرد
تراز منفی را
یکباره از جا کند
حسین در این فرصت کوتاه زندگی
برده نهایت بهر ه را
حسین یک شعر ناب حماسی
در بیانی فشرده و عاصی
که عشق و خون از هم جدا نیست
همیشه در خاطر ه ها ماندنیست

رؤ یاى شگفت انگیز
سگها با سنگدلى به او هجوم آورده اند... سگهایى که قبلاً آنها را ندیده است ... سگهاى وحشى ... آلوده و کثیف ... چرک و خون از دندانهایشان مى ریزد. مى کوشد که آنها را از خود دور سازد ولى بى فایده است . آنها سگانى حریص هستند که هرلحظه بر حرص و قساوتشان افزوده مى گردد. از میان آنها سگى ابلق ، از همه بیشتر سرسختى نشان مى دهد. مى خواهد گردن را بگیرد... با توحّش کامل هجوم مى آورد و مى خواهد گردن نقره فامى را بشکند که چون ظرفى بلورین مى درخشد.
آه !... آه !... آب !... آب !... قلبم از تشنگى مى شکافد...از خواب بیدار مى شود... دانه هاى عرق را که در پرتو ماه مى درخشند، پاک مى کند. دو چهره در مقابل هم قرار مى گیرند... چهره ماه و چهره او.حسین به ستارگانى که از دوردست ترین نقاط آسمان سوسو مى زنند، به دقت مى نگرد. برقى از آن دور دستها مى جهد و نور شدیدى تولید مى کند... چشمک مى زند... مى کوشد تا اسرارى را کشف کند.
نواده رسول خدا از بستر خویش به پا مى خیزد... وضو مى گیرد... خنکاى آب ، روح او را شاداب مى سازد.دو سوّم شب گذشته است و سکوت شبانگاهى را تنها زوزه سگهایى از دوردست مى شکند.انبانى را که پر از غذا و همیانى را که در آن سکه هاى طلا و نقره است ، بر دوش مى گذارد و در کوچه هاى شهر به راه مى افتد. از پیچ و خمها مى گذرد... مقابل یک منزل که نزدیک به ویرانى است ، توقف مى کند. نقاب چهره خویش را محکم مى بندد و مانند شبحى از اشباح شبانگاهى و مرموز مجسّم مى گردد.
مقدارى روغن و قدرى آرد مى گذارد و از روزنه اى کوچک کیسه سکه اى را مى اندازد. آنگاه کوبه در را به صدا در مى آورد و قبل از آنکه در باز شود به کوچه اى که در دل سیاهى غرق شده قدم گذارده و ناپدید مى شود.از روزنه منزلى بزرگ ، شعاع نور ساطع است ... و خنده اى مستانه و به دنبال آن قهقهه هایى مى شنود. به خدا پناه مى برد و به سمت راست مى چرخد. به کاخ ‌حاکم مدینه (ولید بن عتبة بن ابى سفیان( نزدیک مى شود.
منظره با شکوه قصر و خانه هاى خشتى و گلین اطراف آن حکایت از ظلم فراوان در توزیع ثروتها مى کند. فقر در مقابل ثروت ، تنگدستى و بیچارگى در مقابل عیّاشى و خوشگذرانى ...کجایى اى رسول خدا؟!... بیا و بنگر که آزاد شدگانت چه مى کنند؟...
در شهر تو... کجایى اى جدّ بزرگوار...؟شب همچنان شهر را در سیاهى  سهمگین رمزآلود خود فرو برده است و ستارگان در پهنه آسمان سوسو مى زنند و ماه پشت تپه ها و بلندیها پنهان مى گردد و سیاهى بر وحشت شب مى افزاید. شهر مدینه در این شب مانند راهبه اى مى گردد که جامه سیاه خود را به تن کرده است .
آن مرد گندمگون با چشمانى برّاق و بینى بلند و کشیده در کنار نخلى که جدش پیامبر آن را غرس کرده است مى ایستد و به یاد حدیث او مى افتد که فرموده :
{اَکْرِمُوا عَمَّتَکُمُ النَّخْلَةَ فَاِنَّها خُلِقَتْ مِنْ طینَةِ ادَمَ{
نخل ، گرچه کهنسال است ولى همچنان ، رطب ، خرما و سایه دارد. بر تنه درخت تکیه مى زند؛ گویا هردو به یکدیگر پیوند خورده اند و یکى شده اند... چشمه اى از نماز مى جوشد... کلمات آسمانى در فضا چون فوّاره فوران مى کند... و حسین دو رکعت نماز مى گزارد... سپس به سوى مرقد پیامبر روانه مى گردد.
تصاویر دوران کودکى در حافظه اش هنوز برق مى زند... حسین هفت سال اوّل عمرش را با گامهاى کوچک خود به سوى پیامبر دویده است ... در دامان نبوت و گلستان وحى قرار گرفته و لبخند فرشتگان ، دنیاى او را پر ساخته است . تصاویر پشت سرهم مى آیند و مانند برقهاى آسمانى شعله مى کشند و خاموش مى شوند.
آن مرد که اکنون پنجاه و چند سال از عمرش مى گذرد خود را بر روى قبر مى اندازد. گرمى آغوش پیامبر را احساس مى کند. آن تربت پاک را در آغوش گرفته و آن را مى بوید... بوى عطر هوا، سینه او را پر مى سازد. احساس مى کند که صورت جدّش را مى بوسد... احساس مى کند که بر موى پرپیچ و شکن پیامبر که چون امواج صحراست ، دست مى کشد. احساس مى کند که خود را در آغوش آدم و ابراهیم افکنده و گویا تمام هستى را در بغل گرفته است .
اى جدّ بزرگوار! آنان از من چیزى مى خواهند که آسمان و زمین به واسطه آن مى شکافد. از قله کوه مى خواهند که از اوج به حضیض تنزل کند. از ابرها مى خواهند که آسمان را ترک گویند و از نخل سرافراز مى خواهند که سر فرود آرد... آنان از حسین مى خواهند که بیعت کند... بیعت با یزید!...حسین پلکهاى خسته خود را برهم مى نهد. ناگهان آبشارى از نور محمّد پدیدار مى گردد. چهره اى مانند ماه شب چهارده مى درخشد؛ اطراف او فرشتگان بال مى زنند (مَثْنى وَثُلاثَ وَرُباعَ. (
- حبیب من اى حسین  !... پدر و مادر و برادرت به سوى من شتافته اند... آنان مشتاق دیدار تو هستند. پس به سوى ما بشتاب .
- من نیازى به ماندن در این دنیا ندارم ؛ اى پدر! مرا نیز همراه خود ببر.
- شهادت  ! اى فرزند!... تمامى دنیا به شهادت تو احتیاج دارد.
حسین علیه السّلام سپیده دم از خواب بیدار مى شود. با جدّ خود وداع مى نماید و به منزل برمى گردد. رؤ یا در مقابل چشمانش مجسّم است ؛ گویا به شاخه درخت طوبى چنگ زده است . نورى آسمانى در درون او شعله مى کشد... و صدایى در سینه اش پژواک مى کند... او را به رفتن مى خواند. رستاخیز فرا رسیده است و شتران در صحرا گردنهاى خود را برافراشته اند و در انتظار تجمّع یک کاروان هستند.

برگرفته ازکتاب"حسین(ع)"

سید محمّد رضا غیاثى کرمانى

سرچشمه علم در نزد خاندان عصمت است  
حکم ابن عتیبة گوید: هنگامى که حسین ابن على علیهماالسلام رهسپار کربلا بود مردى در منزل ثعلبیة با او برخورد نمود، بر حضرت وارد شد و سلام کرد، حسین علیه السلام فرمود: از کدام شهرى ؟ گفت : از اهل کوفه ، حضرت فرمود: هان بخدا سوگند اى برادر اهل کوفه اگر در مدینه ترا مى دیدم ، علامت جبرئیل را در خانه خودمان و آوردن وحى را بر جدم به تو نشان مى دادم ، اى برادر اهل کوفه ، سرچشمه علوم مردم نزد ماست ، آیا مى شود که آنها بدانند و ما ندانیم ؟ این کار شدنى نیست !                                                                                علوم امام حسین علیه السلام از نظر شیعه 
طبق روایات اهل البیت علیهم السلام ، ائمه اطهار وارث علوم پیامبر اکرم مى باشند، و پیامبر اکرم نیز وارث علوم تمام انبیاء گذشته مى باشد.
به مقتضاى این روایات امام حسین علیه السلام وارث علوم تمام انبیاء و پیامبر اکرم ، و آگاه به تمامى حوادث گذشته و آینده مى باشد، او مى داند که در آسمانها و زمین و در بهشت و جهنم چیست ؟ عاقبت هر کسى و احوال مردم چگونه است ، او زبان هر جاندارى را مى داند و به لغت همه مردم آگاه است در نزد اوست هفتاد و دو حرف از هفتاد و سه حرف ، از اسم اعظم الهى ، عده اى از اصحاب امام صادق علیه السلام روایت کنند که حضرت فرمود: من مى دانم آنچه را که در آسمانها و در زمین موجود است ، من مى دانم آنچه در بهشت و جهنم است ، مى دانم آنچه شده و خواهد شد، سپس حضرت اندکى مکث فرمود و چون دید این سخن بر شنوندگان گران آمد فرمود: من اینها را از کتاب خداوند عزوجل مى دانم ، خداوند عزوجل مى فرماید: فیه تبیان کل شیى ء ، در قرآن بیان همه چیز است                       . قدرت امام حسین علیه السلام از نظر شیعه 
اما قدرت حضرت اباعبدالله الحسین از جهت ولایت مطلقه ، همان قدرت عظیم الهى است که خداوند متعال به ائمه علیهم السلام عطا نموده است ، همان قدرتى که انبیاء عظام با آن معجزات را انجام مى داند، موسى ، عصا را اژدها مى کرد و دریا را مى شکافت ، عیسى مرده را زنده مى کرد و مجسمه را جان مى داد، همان قدرتى است که خداوند به امیرالمؤ منین داده بود و عجائب بى شمار از او سر مى برد.
راوى گوید: خدمت امام رضا علیه السلام بودم ، روى کاغذى این جمله را نوشتم : دنیا در نزد امام همانند نیمه گردوئى جلوه گرست ، (که امام به تمامى آن کاملا مسلط است ) این نوشته را به حضرت دادم و عرض کردم : فدایت شوم ، اصحاب ما روایتى را نقل کرده اند، من آن را انکار نکردم ولى مى خواهم از شما بشنوم ، حضرت به آن کاغذ نگاه نمود، سپس آنرا پیچید بگونه اى که گمان کرده (گفتن آن ) بر حضرت سخت آمد، سپس فرمود: آرى این حق است ، آن را به روى پوست منتقل کن . تا بماند و از بین نرود.آرى چگونه چنین نباشد در حالى که در نزد آل محمد است هفتاد و دو حرف از اسم اعظم الهى ، حروفى که یک حرف آن ، آصف را قدرت داد تا تخت بلقیس را حاضر کند، و عیسى با آن همه معجزات فقط دو حرف نزد او بود.
امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند به عیسى دو حرف (از اسم اعظم داد) و با آن اقدام مى کرد، به موسى چهارحرف و به ابراهیم هشت حرف و به نوح پانزده حرف و به آدم بیست و پنج حرف داد، و براى محمد و آل محمد همه را جمع کرد، اسم اعظم هفتاد و سه حرف است که خداوند به محمد هفتاد و دو حرف را عطا فرمود و یکى را در حجاب قرار داد